Vorige week wonnen de Dodgers de World Series, zoals verwacht. De Rays hadden te weinig “power” om de felbegeerde trofee te veroveren en derhalve ontbrak het in de tweestrijd aan échte spanning ondanks dat twee spelers zich presenteerden als fenomenen. Maar twijfelachtige beslissingen van managers, een hilarisch moment en een met COVID-besmette speler die het veld opkwam zorgden voor de nodige polemiek. Aan het einde en na zes wedstrijden konden de Dodgers voor het eerst in 32 jaar weer een World Series vieren, een overwinning waar Los Angeles lang naar heeft gesmacht.
Dodgers dynastie?
De Dodgers en de Rays waren zonder twijfel de beste teams in MLB dit seizoen, maar de ontmoeting tussen de Dodgers en Rays was er wel eentje van tegenstellingen. De Dodgers worden, gedeeltelijk onterecht, neergezet als een poenerige club. Dat klopt in zoverre dat ze inderdaad spelers dure contracten kunnen aanbieden, zoals onlangs Mookie Betts of topwerper Clayton Kershaw. Maar daar zouden we de Dodgers wel te kort mee doen. Een groot gedeelte van de selectie komt namelijk uit de eigen “Minor Leagues”, zoiets als de eigen jeugd, die sinds enkele jaren barst van het talent. Het verschil met andere clubs is dat de Los Angeles Dodgers dit eigen talent als kapitaalkrachtige club grote contracten kan aanbieden als ze (dreigen) een “free agent” te worden, waardoor de betere spelers dus blijven. Grote architect achter dit beleid is Andrew Friedman, één van de slimme breinen die net als vele anderen vanuit de Tampa Bay Rays organisatie naar andere clubs in de MLB zijn vertrokken. Het beleid van de afgelopen jaren heeft nu dus eindelijk succes, al staat er een asterisk achter de titel van dit jaar vanwege het ingekorte seizoen. Toch wordt er nu al gesproken over een “dynastie” oftewel: het kan het begin zijn van een lange succesvolle periode voor de Dodgers. En dat is knap hoor: de Dodgers eindigen de laatste jaren steevast bovenin waardoor ze lage “draft” posities hebben. Desondanks weten ze de juweeltjes er nog altijd uit te pakken en de gouden regel voor een World Series titel is nog altijd dat er een combinatie van eigen talent en aangetrokken topspelers op het veld moet staan.
De saaie Rays
Tegenover de Dodgers stonden dus de Tampa Bay Rays. De Rays hadden in 2020 de op twee na laagste begroting in de MLB (de Dodgers de op twee na hoogste), maar niets wat de Rays doen verrast de honkbalkenner nog en derhalve ook niet hun succes. In Tampa Bay zijn ze gek op statistieken en het volledige beleid, van hun “drafts” en “trades” tot aan de dagelijkse opstelling voor de honkbalwedstrijd en de wissels tijdens de wedstrijden wordt beslist door statistieken. Het bracht de Rays veel succes de laatste jaren, en vooral dit jaar. Zonder twijfel was het het sterkste team in de American League. Maar met die tactiek die zo enorm door statistieken wordt beïnvloed, kwam ook de kritiek op de club. Veel honkbalfans en -critici noemen de Rays “saai” en ze zouden geen spectaculair honkbal spelen. Daar is wat voor te zeggen; er zijn geen grote namen op het teamrooster en op een uitzondering hier en daar zijn het ook geen mannen die harde homeruns slaan. De Rays moeten het hebben van hun geweldige “defense” en het werperskorps, met name de relievers. En dat is over het algemeen “saai” honkbal, volgens de doorsnee fan. Een enkele criticus ging zelfs zover te zeggen dat het slecht voor honkbal zou zijn als de Rays zouden winnen: het zou betekenen dat je met weinig geld kan winnen, waardoor meer eigenaren dit zouden kunnen gaan kopiëren waardoor er minder geld wordt uitgegeven aan spelers wat honkbal niet ten goede zou komen.
Dodgers kampioen dankzij of desondanks Dave Roberts?
Manager Dave Roberts van de Los Angeles Dodgers heeft al enkele jaren één van de betere teams in de MLB onder zijn hoede. Het was de verwachting dat de Dodgers hem vorig jaar al zouden ontslaan, toen ze de World Series niet haalden, maar verrassend genoeg mocht hij blijven. De algehele verwachting was dat niets minder dan de hoofdprijs moest worden behaald dit seizoen of hij zou definitief zijn congé krijgen. De afgrond was regelmatig in zicht, vooral in de NLCS tegen de Atlanta Braves toen de Dodgers tegen een 3-1 achterstand aan keken. Ook in de World Series leek het even mis te lopen, in wedstrijd 4, toen Kenley Jansen een hoofdrol speelde in het verspelen van een voorsprong op hilarische wijze. Kenley gooide niet best in de 9e inning en werd tevens niet geholpen door zijn teamgenoten die twee fouten op elkaar stapelden en zo de Rays in staat stelden om met twee runs de wedstrijd te winnen. Kenley Jansen verzuimde om zijn achtervanger te “back-up-en” en werd door zijn laconieke reactie na afloop volledig afgemaakt door de Amerikaanse sportpers. Ook de kritiek op Dave Roberts was niet mals doordat hij juist Kenley Jansen gebruikte terwijl de Curaçaose werper niet in al te goeden doen verkeerde gedurende de playoffs. Ook het inzetten van de starters Tony Gonsolin en David May op korte rust was een strategie die weinigen begrepen en die niet goed uitpakte. Van wedstrijd tot wedstrijd werden de acties van Roberts met argwaan bekeken en na afloop klonk vaak de zin: “Roberts verknalde het in ieder geval niet” of “als Roberts het niet verknalt vandaag, dan winnen de Dodgers”. Alles zij echter vergeten en vergeven nu de World Series trofee in Los Angeles staat. In ieder geval totdat het nieuwe seizoen aanbreekt.
De Rays verliezen van hun eigen strategie
Op het moment dat manager Kevin Cash op het veld liep in de zesde inning van wedstrijd 6, op dat moment de beslissende wedstrijd in de World Series, zag men starter en voormalig Cy Young winnaar Blake Snell overduidelijk een populair Engels en internationaal bekend scheldwoord gebruiken. Het zorgde voor een mooi televisiemomentje. Blake Snell was ook duidelijk in zijn commentaar na afloop dat hij de beslissing niet begreep. En daar stond hij niet alleen in; ook de spelers van de Los Angeles Dodgers gaven na afloop aan dat de beslissing onverwacht en vreemd was. Toen Kevin Cash het veld opliep, een teken in honkbal dat de werper wordt gewisseld, had Blake Snell de Dodgers absoluut gedomineerd. Hij had op dat moment slechts een hit toegestaan (weliswaar in de at bat ervoor) maar de top van de slagploeg van de Dodgers was al twee maal met drie slag uit terug naar de bank teruggelopen. De reden voor de wissel? De derde keer langs de slagopstelling. In honkbalstatistieken is te zien dat elke werper (behalve Framber Valdez van de Houston Astros in 2020) meer “hits” opgeeft als hij voor de derde keer werpt tegen een slagman. Voor de Rays zijn statistieken heilig en daarom moest ook Blake Snell eraan geloven, hoe goed hij ook stond te werpen. Zuurder was nog dat reliever Nick Anderson meteen daarna de voorsprong opgaf waardoor de beslissing in een nog kwader daglicht kwam te staan. Kevin Cash was de zondebok als manager, terwijl dit soort beslissingen tegenwoordig vaak worden genomen door de algemeen manager die niet eens op het veld staat, en het is een potentiële conflictsituatie tussen club en Snell dat snel opgelost zal moeten worden. Zelfs op het statistisch georiënteerde Fangraphs werd de beslissing van de Rays in twijfel getrokken: als je zo staat te werpen moet je een speler vertrouwen geven om door te kunnen gaan, tegen de “normale” statistieken in. Uiteraard was het niet de omwenteling in de series (het stond 3-2 voor de Dodgers in de serie en de Rays hadden dus sowieso nog twee overwinningen nodig), maar het voelde wel als een discutabele beslissing.
De COVID-besmette speler die een overwinning viert op het veld
De MLB liet zich na afloop van de World Series van haar slechte kant zien. Gedurende het twee maanden durende seizoen werden we overladen met spotjes over hoe dankbaar de MLB en de spelers de medische wereld waren voor haar inzet en dat de MLB haar voorbeeld volgde. De eerste wedstrijd in de World Series begon met een hommage aan de medische wereld en 4 willekeurige mensen die dagelijks tegen COVID strijden werden bedankt voor hun inzet en mochten de traditionele eerste bal werpen. En plots was daar in wedstrijd 6 de besmetting van Justin Turner. Tijdens wedstrijd 6 werd de derde honkman van de Los Angeles Dodgers van het veld gehaald omdat een COVID test positief bleek uitgevallen te zijn. Het was al een beetje schimmig vooraf aan de zesde wedstrijd: zijn testen bleken “inconclusive” te zijn geweest en toch kreeg de topper van de Dodgers groen licht om te starten. Eenmaal positief getest, was dit nieuws natuurlijk niet te behouden en werd de Amerikaan van het veld gehaald om in afzondering te worden gezet. Maar het was wedstrijd 6 en de Dodgers zouden uiteindelijk de wedstrijd én de World Series winnen. Justin Turner wilde, en zoals misschien wel velen zouden reageren, de overwinning vieren op het veld én met zijn teamgenoten. En zo gebeurde. Het beeld wat de MLB achteraf schetste van een wild stier die door het veiligheidscordon brak en vervolgens niet van het veld afwilde bleek niet waar: Justin Turner wilde het veld op en de veiligheidsofficials ondernamen nauwelijks iets om het te verhinderen. MLB-voorzitter Rob Manfred kreeg ladingen en ladingen met kritiek over zich heen nadat alle media Justin Turner in zicht hadden gekregen, feest vierend tussen zijn teamgenoten en kussend met zijn vrouw op het veld. Dat teamgenoot A.J. Pollock er vlakbij stond met een prematuur en kwetsbare baby maakte de situatie alleen maar pijnlijker.
De MVP en het fenomeen
Maar de World Series hadden ook een paar mooie momenten voor de herinnering. Bovengenoemde “walk off” van de Rays was er eentje, de defensieve en offensieve kwaliteiten van Mookie Betts was een andere, werper Clayton Kershaw die eindelijk eens goed presteerde in een post-season en tegelijkertijd een aantal records brak was eveneens memorabel, maar alle aandacht ging uit naar MVP Corey Seager en het fenomeen Randy Arozarena. Corey Seager was geweldig gedurende de playoffs: in 18 wedstrijden sloeg hij 20 punten binnen en was goed voor 8 homeruns en een OPS van 1.171. Een geweldig gemiddelde. Dankzij de eindoverwinning van de Dodgers werd hij terecht gekozen als MVP en deed hij de roep om een betere korte stop voor de Dodgers verstommen, maar eigenlijk werd zijn fenomenale prestatie overschaduwd door een nog groter fenomeen: Randy Arozarena. Niemand kende de Cubaan aan het begin van het seizoen. Sterker nog, niemand kende de Cubaan aan het begin van de playoffs, want Arozarena speelde maar de helft van de wedstrijden in dit reguliere seizoen. Randy Arozarena is een apart verhaal. De Rays gaven toptalent Matthew Liberatore op voor hem en een matige multipositionele speler (Jose Martinez). Blijkbaar zagen ze iets in hem wat andere teams niet zagen (algemeen manager van de St. Louis Cardinals, het team dat Arozarena ruilde met de Rays, gaf al aan in de media dat ze intern zullen nagaan wat er veranderd moet worden zodat dit niet nog een keer gebeurt). Weliswaar is het zo dat de Rays tovenaars zijn in het uitbuiten van de kwaliteiten van spelers, maar Randy Arozarena ging nog een stapje verder en sloeg zich met 10 homeruns en een slaglijn van .377/.442/.831 naar eenzame hoogte in de postseason en streef grote namen voorbij als Derek Jeter (meeste hits als rookie in een postseason), Barry Bonds, Nelson Cruz, Carlos Betrán (meeste homeruns in de postseason) en Pablo Sandoval (meeste hits in een postseason): allen spelers die in de Hall of Fame staan of van Hall of Fame kaliber zijn. Randy Arozarena staat nog een hele mooi toekomst te wachten.
D-Backs Europe 